Αλέξανδρος Παπαδάκης ,aleksandros papadakis

Θυμάστε τον Αλέξανδρο, που 'γραψε ιστορία?
Τ' όνομα το 'χει φαίνεται και βγάζει ετσά θηρία!

Ο Μέγας ο Αλέξανδρος, ήτονε στρατηλάτης,
μα ο Παπαδάκης σήμερο, είν' αντικαταστάτης.

Αντί σπαθί, λύρα κρατεί και σέρνει το δοξάρι,
κι όπου κι αν παίζει τσι στρατιές, μαζώνει λόγου χάρη.

Γέννημα θρέμα τ' Άρδαχτου, είναι του Άη-Βασσίλη,
απού 'ναι τόπος μαγικός, σ' ανατολή και δείλι.

Τη λύρα την πρωτόπιασε, εννιά χρονών κοπέλι,
και μονομιάς εφάνηκε, πως να τη μάθει θέλει.

Στα πρώτα ντου τα βήματα, βοήθησε η τύχη,
τσι πλιά καλούς τσι δάσκαλους, τση λύρας να πετύχει.

Είχενε μπάρμπα, το Μαθιό, που του 'δειξε τσι δρόμους,
τη μουσική τ' Άη-Βασσιλιού, του σήκωνε στσι ώμους.

Μερόνυχτα εδούλεψε, καθημερνή και σκόλη,
το Μαργαρίτη εγύρεψε, ν' ακούσει το Μανώλη!

Μάγος τση λύρας ήτονε, ο μέγας Μαργαρίτης,
μα πάνω απ' ούλα άθρωπος και ύστερα τεχνίτης.

Ακούει τον Αλέξανδρο και λέει σαν προφήτης,
ότι στη λύρα θα γενεί, ο πλιά καλός τση Κρήτης!

Ο Μαργαρίτης έπαιζε κι ο Αλέκος σα σφουγγάρι,
ερούφα κι έπαιζε μετά, ίσαμε να ξεπάρει!

Με Άη-Βασσίλη χρώματα και κοντυλιές ωραίες,
σκορδαλικά ακούσματα, μελαμπιανές παρέες!

Μεγάλωσε και γίνηκε. ό,τι 'πε ο Μαργαρίτης
και 'δα 'ναι στο δοξάρι ντου, ο πλιά καλός τεχνίτης.

Με σεβασμό στσι πλιά παλιούς και στσι παλιούς τσι ήχους
ξομπλιάζει τα τραγούδια ντου, βάνει πιτήδειους στίχους.

Είν' ευλογία να γροικάς, τ' Αλέκου μελωδίες,
θαρρείς πως αναστήθηκαν, παλιές φωτογραφίες!

Σαν παίζει τσι παλιούς σκοπούς, τσ' ευλοημένης Κρήτης,
θαρρείς πως αναστήθηκε, ο Αλέκος Καραβίτης!

Θαρρείς πως αναστήθηκε, ο Χατζηδοβαγγέλης,
θαρρείς γροικάς το Σκορδαλό και να χορέψεις θέλεις!

Συγνώμη αν σας κούρασα, με την πολλή μουρμούρα,
δυό λόγια ακόμα θα σας πω, για την ασκομπαντούρα!

Όσα κι αν έχει όργανα, η κρητική κουλτούρα,
ούλα κατέχει τα καλά, παίζει κι ασκομπαντούρα!

Όσοι σας τον εζήσατε, σε μουσική πορεία,
σίγουρα ζήσετε στιγμές, που 'ταν μυσταγωγία!

Παρέα όντε κάνομε, πρώτος απ' το τραπέζι,
σηκώνεται, σέρνει χορό κι ασκομπαντούρα παίζει!

Ετσά λογιώς γλεντίζανε, στα χρόνια τα παλιά μας,
και τουτονα ξανοίγομε, να μάθουν τα παιδιά μας.

Αλέξανδρε οι φίλοι σου, ΠΟΛΥ σε αγαπούνε
και σα ντο Μέγ-Αλέξανδρο, στο μέλλον σε θωρούνε!